Nasze wina

Lubię degustacje win francuskich. Zawsze jest na nich coś nowego, nieznanego, a degustujący mają okazję – i to nie jedną – przekonać się, że nie warto wrzucać win z całego kraju do jednego worka. W Pałacu Prymasowskim, pamietającym jeszcze czasy Renesansu, Sopexa zorganizowała Salon Win z Południa Francji.

Warto wspomnieć, iż Langwedocja-Rousillion jest najstarszym regionem w którym zaczęto produkować wino, nie licząc oczywiście Prowansji. Panuje tam śródziemnomorski, gorący klimat, a suche lata i deszczowe zimy sprzyjają uprawie win. Wiatry wiejące znad północy i wysokie temperatury zapobiegają wprawdzie pojawieniu się pleśni, ale istnieje niebezpieczeństwo nadmiernej suszy. Winnice regionu dostarczają jednej trzeciej całkowitej produkcji wina we Francji. Z południa tego kraju pochodzi wiele znakomitych win, jednak nie zawsze tak było. W XIX w. region stał się mekką dla wielbicieli tanich czerwonych win, których głównym – i niestety jedynym – zadaniem było uspakajanie serc styranych robotników, których było coraz więcej w związku z rewolucją przemysłową. Nic długo nie stoi w miejscu i Francuzi przestali zadowalać się „winami patykiem pisanymi”. Zmobilizowało to winiarzy do zmiany całego procesu produkcji wina, selekcji gron, a nawet zbudowania winnic od podstaw. Subsydia UE ograniczyły nadprodukcję i wyśrubowaną wydajność z hektara. Zaowocowało to lepszą jakością win, które są szeroko dostępne i prawie na każdą kieszeń, bowiem w Langwedocji-Rousillion najpierw jest jakość, a dopiero później cena.

Musującym winom mówimy stanowcze – czemu nie! Paul Mas nie mógł zawieść i do kieliszków spod szyldu Prima Perla trafiły kolejno Cremant Rose (Chardonnay Chenin Blanc oraz Pinot Noir), które przyjemnie kremowymi ustami dało wstęp to lekkiej struktury, a następnie Blanquette Methode Ancestrale w całości ze szczepu Mouzac. Grzybowo-leśne aromaty szły w parze z odświeżającą kwasowością.

Z kooperatywy winiarskiej Celliers de la Voie Romaine mocno zaakcentowaną owocowością i przyjemną strukturą urzekło Chateau d’Aragon AOC Cabardes 2009 (Merlot, Cabernet i Syrah).

Chateau Aiguilloux „Le Fantasie” 2011 w solidnym kupażu Grenache Noir i Syraha – zwarte, sporo jeżynowych nut, natomiast Anne-Georges 2010 to Carignan Noir, Syrah i wspomniany GN – miękkie, pluszowe taniny, chrupkie.

Chateau de Lascaux Les Nobles Perres 2007 – duet S&GN w solidnym wydaniu, dobrze zaakcentowany alkohol, spory owoc, a mimo to nadal świeże.

Virgile Joly. Znana, uznana i zasłużona dla regionu posiadłość. Sature Roughe 2009 (Grenache, Syrah i Carignan) – sporo się tutaj dzieje, nuty szminki, politury, a usta zgrabne, dobrze ułożone.Virgille Roughe 2006, jedno z najstarszych win degustacji, skład szczepowy jak u poprzednika. Alkohol na poziomie 14.5% zdaje się być umowny, gdyż kryje się pod natłokiem mocnego garbnika, zdecydowanie długie.

Mówiąc o winach francuskich łatwo popaść w slogany, zdania, cytaty dopieszczone przez marketingowców, żebyśmy mieli „łatwiej” i nie musieli zastanawiać się nad własnymi odczuciami i emocjami. W wywiadzie, którego udzielił mi Marek Bieńczyk pojawia się fraza „Z Francją winiarską jest jak z matką i ojcem. Nie zastanawiam się nawet, dlaczego ich kocham; kocham i już. Mało spotkałem poza Francją win tak zrównoważonych i harmonijnych jak francuskie, to chyba jest decydujące.” A jak z tą miłością do winiarskiej Francji jest u Was?

Tekst i foto: WineMike