Nasze wina

Pochodzenie

Aglianico bywa określany mianem greckiego szpiega. I często bywa porównywany do Nebbiolo. Skojarzenia z zimną wojną nie są trafione, gdyż nie był to kryptonim żadnej brawurowej akcji. Szczep ten dawał mizerne wina w Helladzie, jednak dopiero w południowych Włoszech, w Kampanii i Bazylikacie, pozwolił winiarzom na osiągnięcie co najmniej zadowalających wyników. Według wielu podań wywodzi się ze starożytnej Grecji, a jego uprawą zajmowali się Fenicjanie. Osadnicy przywieźli sadzonki do Cumae (dzisiejsze Pozzuoli), skąd rozprzestrzenił się na Kampanię i Bazylikatę, gdzie z powodzeniem rośnie również obecnie. Istnieją przypuszczenia, iż to właśnie z Aglianico skomponowane zostało Falernian. Chociaż równie dobrze mogło być ono białe, co podkreślił Piliniusz Starszy, uzupełniając przekaz wzmianką o szczepie Greco (dzisiejsze Greco di Tufo). Ślady upraw Aglianico są obecne w Molise, Puglii, oraz na wyspie Ischia w pobliżu Neapolu. Wartym wspomnienia jest fakt, iż do XV wieku szczep ten nazywał się Hellenico (włoskie słowo oznaczające przymiotnik „grecki”, dopiero później obecna nazwa zaczęła zyskiwać na popularności.

Charakterystyka

Aglianico daje wina, którym daleko do zwiewności i finezji. Bynajmniej jednak nie są topornymi, chłopskimi winami. Cechuje je solidna struktura, bogactwo kawowych nut, wiśni i fiołków. Włoskie wydanie tego szczepu odnajdziemy w trzech apelacjach DOCG – Taurasi (Kampania), Aglianico del Taburno (niedaleko Benewentu) oraz od 2010 roku Aglianico del Vulture (Bazylikata). Można także spotkać oznaczenia DOC lub IGT w wymienionych regionach. Odmiana ta lubuje się w dekanterach – niemal każde Aglianico zdekantowane kilka godzin wcześniej odwdzięczy się degustującemu wyjątkową paletą aromatów i smaków. W IGT czasami uzupełnia się odmianę o domieszki Cabernet Sauvignon lub Merlot w celu jego zaokrąglenia. Wina od topowych producentów mogą leżakować nawet dwadzieścia lat.

Uprawy

Włochy (Kampania), Bazylikata (Matera i Potenza) – zbocza wulkanu Monte Vulture, Australia (Murray Darling, McLaren Vale, Margaret River, Mudgee oraz Riverland), USA (Texas i California).

Z czym łączyć?

Z uwagi na zdecydowany charakter tego wina starajmy się unikać lekkich dań, które zostaną przykryte przez wyrazistość Aglianico, które lubuje się w potrawach mięsnych. Wieprzowina, cielęcina, jagnięcina, baranina – do wyboru! Sięgnijmy po solidne dania mięsne, również te z grilla, dziczyznę, pieczoną kaczkę. Całości dopełnią wyraziste sery (włoskie Pecorino i Taleggio lub hiszpański Manchego) oraz makarony. Wegetarianom pozostanie ciężki orzech do zgryzienia przy dobieraniu potraw do win z Aglianico! Unikajmy łączenia z rybami oraz drobiem, a pikantne potrawy napakowane chilli w ogóle nie będą pasować do wina. Stwierdzenie, iż wyraziste wino potrzebuje wyrazistej potrawy nie sprawdza się w większości innych zestawień, jednak tutaj idealnie pasuje.

Aglianico niejedno ma imię..

Aglianica, Aglianichella, Aglianichello, Aglianico Amaro, Aglianico del Vulture, Aglianico di Castellaneta, Aglianco di Puglia, Aglianico di Taurasi, Aglianico Femminile, Aglianico Mascolino, Aglianico nero, Aglianico Tringarulo, Aglianico Zerpoluso, Aglianico Zerpuloso, Aglianicone, Aglianicuccia, Agliano, Agliatica, Agliatico, Agnanico, Agnanico di Castellaneta, Cascavoglia, Cerasole, Ellanico, Ellenico, Fiano rosso, Fresella, Gagliano, Ghiandara, Ghianna, Ghiannara, Glianica, Gnanica, Gnanico, Granica, Olivella di S. Cosmo, Prie blanc, Ruopolo, Spriema, Tringarulo, Uva Catellaneta, Uva dei Cani, Uva di Castellaneta oraz Uva nera.

tekst: Michał "WineMike" Misior

źródła:

"Encyklopedia win" Hugh Johnson i Jancis Robinson

"Sommelier" Tomasz Prange-Barczyński

foto:

CataVino

TerredelLupo