Nasze wina

Winne wspomnienie z wakacji

Joannus

Chianti. W średniowieczu o tę piękną i żyzną prowincję toczyły spory dwa miasta - Siena i Florencja. Postanowiono spór rozstrzygnąć juz nie w krwawych bitwach, które wyniszczały oba miasta, ale sportowo: o pierwszym pianiu koguta z kazdego z miast wyruszy jeżdziec kierując się w stronę miasta przeciwnika - jaką drogę pokona, do tego miejsca sięgać będa wpływy jego miasta. Sieneńczycy wybrali w charakterze budzika pięknego, białego koguta, Florentyczycy - czarnego. Włosi uwielbiają podstępy... a Florentczycy zwłaszcza! Ich kogut miał przez tydzień oczy zawiazane czarną tkaniną - kiedy o północy odsłonięto mu je, zobaczył światło gwiazd i księżyca i zapiał, myśląc że to słońce! Jeżdziec ruszył z kopyta! Sieneńczycy nie wpadli na taki chytry plan i ich kogut zapiał uczciwie, o świtaniu. Konny ze Sieny dużo mniej więc drogi ujechał do zachodu i większość prowincji przypadła Florencji. I Siena podupadła, dziś liczy 48 tysięcy ludzi a Florencja aż 366 tys. Stąd większość win z Chianti ma znak Galo Nero - czarnego koguta.
Winnica Pian del Gallo pod Greve di Chianti, gdzie zostaliśmy zaproszeni na degustację, godzi te waśnie - ich wino Chianti Classico pieczętuje się kogutem białym, a wyborne Vin Santo, gęste, mocne, ciężkie, złote - robione z winogron, które jeszcze na krzaku zmieniły się w rodzynki - kogutem czarnym, a właściwie czarno-czerwonym. Do win z tej winnicy gospodyni podała pasta di oliva - pyszną pastę z malutkich, czarnych, esencjonalnych oliwek, placki focaccia - domowego pszennego chlebka i suszone na słońcu pomidory. W degustacji dzielnie sekundował nam synek Państwa Ambrosini - dwuletni berbeć. Z rozkoszą zjadał i oliwki, i pomidory, i parmezan, i... - "mam z nim kłopot" - uśmiechnęła się pani Beata - "muszę go bardzo pilnować, bo uwielbia wino! Raz dorwał się do kieliszka i gdybym w porę nie nadeszła..." Na pewno będzie z niego świetny winiarz - uznaliśmy zgodnie.
Wyszliśmy z saloniku Pian del Gallo z trzema wielkimi kartonami, w których pobrzękiwały butelki i słoiczki. Wino z tej winnicy ma lekki zapach kwiatu podobnego do irysa - krzak tych kwiatów rośnie za zakończeniu każdego rzędu winorośli, zamiast popularniejszych róż. Grona przejmują część ich zapachu. Vin Santo, które pilam, pochodziło z roku 1985! - z roku urodzin mojej starszej córki. Było nie do opisania szlachetne.
Mam nadzieję, że jeszcze tam wrócę.
Na zakończenie dodam, że nie umiem tak pięknie opisać smaku wina, jak Wy, Drodzy Forumowicze, bo JESZCZE się na winach nie znam - JESZCZE! - ale Wy podszkolicie mnie, prawda? :))