Nasze wina

Niektórym wyda się dziwne, iż tytuł artykułu zawiera powtórzone słowo. Aby rozwiać wszelkie wątpliwości – nie jest to tytuł polskiego hitu na Eurowizję, nie chodzi też o pewną panią, która od czasu wygranej w pewnym programie gra w pewnym zespole. Spieszę z wyjaśnieniem – właścicielka firmy Vini e Affini nazywa się Beata Gawęda, a degustacja w niebezpiecznie modnym must-see warszawskim Barze Cenzura nie była niczym innym, jak jej osobistą opowieścią poprzez prezentowane wina z Italii.

Franciacorty od La Montina wypadły „arcyświetnie”, nie sposób pomylić ich z żadnymi innymi. Franciacorta Rose Demi Sec uwodzi nutami przejrzałej truskawki, ziołami prowansalskimi, usta wynagradzają aromaty, które zdają się blednąć przy średniej fakturze i sporej długości. Franciacorta Saten wydała się dobrze zrównoważona, sporo niuansów tostowych oraz utlenienia, natomiast Franciacorta Extra Brut przywodziła na myśl aromaty skórki od chleba, niezły balans i żyletkowatą kwasowość.

Opuszczając Lombardię skierowałem się do Trydentu wprost do Bolognani. Moscato Giallo 2011 jest tak niepoprawnie smaczne, że aż ciężko uwierzyć, że w kieliszku mamy Moscato, nie ma tutaj mdłej słodyczy, a całość jest intensywna i soczysta. Gaban 2003 zaintrygował ziemistością, miękką kwasowością oraz nutami mchu, sosny oraz ściółki leśnej. Z winnicy Eugenio Rosi warto zwrócić uwagę na Esegesi 2007, który z nutami gnilnymi, mokrej ziemi w miarę przebywania w kieliszku staje się rozbuchane owocowo, zarysowuje się też bardzo dobra kwasowość.

Friuli ma swojego Gravnera, którego fani win utlenionych znają i kochają lub nienawidzą, gdyż względem tych win nie sposób być obojętnym. Ribolla i Breg Bianco -  oba z rocznika 2004 stanowią wyższą szkołę jazdy win utlenionych. Nuty kamienne, słonej wody morskiej i niepokojąco uszyta na miarę kwasowość sprawiają, że nie są to wina łatwe, proste i oczywiste.

Ca’la Bionda w Veneto i Malavoglia Valpolicella Classico Ripasso 2009 – rześkie, nie przebeczkowane, doza słodyczy na odpowiednim poziomie, niemęczące, bardzo długie oraz Amarone Ravazzol 2008, charakteryzujące się rasowością, sporo tytoniu oraz suszonych owoców, bogate taniny i niemal wieczny finisz. Pozostając przy Amarone, nie można zapomnieć o Meroni Amarone Classico 2004 – gęstym, przyprawowym i z dojrzałymi taninami.

W Piemoncie króluje Elvio Cogno. Na uwagę zasługują Barolo Ravera 2007, Barolo Cascina Nuova 2008 oraz Bricco Pernice 2007. Wciąż młode wina, sporo jeszcze przed nimi, jednak już odznaczające się finezyjnością, niezłym owocem.

Toskania. Il Paradiso di Frassina Gea 2009, sporo suszonej śliwki, wiśni z porzeczką, owoc góruje nieco nad kwasowością. DO 12 UVE 2006 jest intrygującą mieszanką 10 szczepów, zdaje się być wielopoziomowe, nieoczywiste, uszyte na miarę. Il Molino di Grace również było obecne.

Marche = Malacari. „Podstawowe” Rosso Conero 2008 nie sposób prawidłowo ocenić bez dekantacji, wydało się przygniecione masywną taniną. Grigiano 2008 otwierało się stopniowo, nęcąc porzeczkowo-wiśniowymi nutami, wyróżniło się niezłą kwasowością.

Mocavero z Apulii ze swoim Primitivo Pietrafitta 2010 dał do zrozumienia, że oprócz wszędobylskich śliwkowych nut wino to ma jeszcze sporą kwasowość, ułożone i soczyste. Salice Salentino 2008 okazało się zwarte i konkretne z gryzącą kwasowością.

W Kalabrii winnica Terre Nobili produkuje dwa wyjątkowe wina – Carligio 2010, które jest śliwkowo-aroniowo masywne, długie i zrównoważone oraz Alarico 2010, gdzie niespokojną kwasowość ujarzmiają nuty jagód, dymu i kory.

Jedne degustacje należą do przyjemnych, inne wręcz przeciwnie. Mało jest takich, które dostarczają nie tylko fachowej organizacji, ale też niestandardowych win. Wreszcie niewiele mamy takich, które prezentują wina od jednego importera, dostarczającego win z jednego kraju, z wszystkich reprezentacyjnych regionów, gdzie winnice nie są przypadkowe, a butelki różnią się od siebie tak, jak degustujący.

tekst i foto: Michał "WineMike" Misior